Wat een ROAM-weekend!

Zon, regen, wind, kilometers, ongemak, ongelukken, nattigheid en meer van dat soort dingen. Dat stond er afgelopen weekend op het programma. Nou ja, een aantal van die dingen waren ongepland, maar al met al was het toch een weekend met gebeurtenissen. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Het ROAM-weekend was deze keer in Roermond en uiteraard is het de bedoeling op met de fiets te komen. Nu vond ik 300+ km in 1 dag heen fietsen, de tocht doen en dan weer dezelfde afstand terug toch iets te veel van het goede. Dus heb ik in plaats van 3 dagen er 5 over gedaan. Ik kon bij Johann S. uit Amersfoort blijven overnachten en dan zouden we de dag erna samen naar Roermond toe fietsen. Aangezien Johann niet eerder thuis zou zijn dan acht uur 's avonds hoefde ik niet zo vroeg te vertrekken. 's Ochtends rond 11 uur stapte ik in m'n fiets. Het weer was best aardig, niet te koud, alleen wat mistig. En uiteraard maak je onderweg weer verschillende dingen mee. Zo waren er twee schooljongetjes die heel hard riepen: "sneller, sneller...". En was er een automobilist die bijna een aanrijding veroorzaakte. Hij kwam vanuit de tegengestelde richting en wou links afslaan over de andere rijbaan en het fietspad (waar ik reed). Op het moment dat hij dit wou doen zag hij mij en stopte midden op de andere rijbaan. Met als gevolg dat de auto die daar reed vol in de remmen moest om een aanrijding te voorkomen. Gewoon een kwestie van goed inschatten denk ik zo. Zo rond zeven uur 's avonds kwam ik aan in Nijkerk waar ik bij Den Volle Buick genoten heb van een 350 gram wegende entrecote met frietjes, aardappelen en een salade. En toen het buikje vol was, de laatste paar kilometers gedaan richting Amersfoort waar ik nog even assosicaal door een grote verhuiswagen van de weg gereden werd. Maar gelukkig na 166 km veilig aangekomen.

Vrijdagochtend ging de wekker om acht uur en een even na negen uur waren we vertrokken. Op naar Roermond! Johann had een setje walky-talkies bij zich waarmee we onderling makkelijk contact konden houden. Erg handig als je achter elkaar rijdt. De bedoeling was dat ik de heenweg naar Roermond de route zou bepalen en Johann de terugweg. In mijn route zat alleen een veerpont die pas vanaf mei ging varen. Dus toen we daar aankwamen konden we weer een 15 km extra fietsen om een brug verder de rivier over te steken. Geen probleem, 't zijn allemaal trainingskilometers. Ook vandaag weer de nodige dingen meegemaakt. Zo was er een automobilist die op een provinciale weg ons met zeer hoge snelheid inhaalde. Dit terwijl er vanaf de andere kant ook een fietser kwam (mountainbiker). Hij raasde zou hard langs mijn fiets dat ik door de luchtverplaatsing iets heen-en-weer geschud werd. Zo halverwege de tocht in Grave nog een lekker kopje tomatensoep met een frikandel speciaal gegeten. Op een gegeven moment moest de vader van een gezin wat daar zaten te eten even naar buiten toen hij z'n zoon riep. Het jochie liep naar buiten en riep: "kom eens kijken wat een gave fiets!". Even later gaat het alarm af en hij komt beteuterd binnen. Tja, moet je niet aan zitten hè. Na 175 km in Roermond aangekomen heeft Jean S. (hier sliepen we met z'n allen) chinees gehaald en zijn we voor de houtkachel lekker warm geworden.

Zaterdag... tijd voor de gezamenlijke tocht. De dag ervoor waren Maarten H., Bert V., Marcel B. en Rob H. (samen met Johann en mijzelf) gekomen en vanochtend kwamen er nog 4 Duitsers bij. Te weten Josef J., z'n zus Nina M., Stefan H. en Christina M. De eerste drie gaan ook mee naar Amerika de laatste kwam (volgens mij) alleen gezellig meefietsen. Eerst naar Munsterplein om een gezamenlijke foto te maken. Daarna door richting het zuiden. Maar al na een paar kilometer moest Stefan afhaken omdat 1 van z'n cranks losgeraakt was. Na een korte zoektocht naar het verloren onderdeel zijn we naar de plaatselijke fietsenmaker gegaan, maar die kon ons niet helpen. Via de walky-talky contact gezocht met de kopgroep (ik reed immers achteraan, juist voor dit soort situaties) en Jean heeft een andere fietsenmaker gebeld die met een busje de velomobiel van Stefan op zou halen. Wij gingen ondertussen maar verder want er waren nog heel wat kilometers voor de boeg. Hoogte- en dieptepunten van deze dag? Tijdens het fietsen zag ik twee jongens langs het fietspad op een bankje of iets dergelijks zitten. Ik bedacht me niet, stak m'n hand uit en verwachtte een high five. En toen ik vlak bij was reageerde de achterste en stak ook z'n hand uit. Zo, die heeft thuis weer wat te vertellen. In tegenstelling tot wat er voorspeld was was het 's ochtends lekker weer. De zon scheen en de zonnebril kon op. Helaas ging het na onze lunchstop in Heerlen regenen en werd het toch nog een natte dag. Vlak voor de Belgische grens zijn we gesplitst en is de ene helft van de groep rechtstreeks naar Maastricht gereden om daar iets te drinken, terwijl de overige zes (inclusief mezelf) doorgereden zijn voor wat meer serieus klimwerk. Er zaten stevige klimmetjes bij waaronder een stuk moderig (off-road) wegdek waar je met geen mogelijkheid omhoog kwam. Dan maar uitstappen en dat stukje omhoog lopen. Foutje in de route noemde Jean dat later. Ook nog een afdaling van 10% naar beneden gehad, dat ging lekker, topsnelheid 70 km/u. In Maastricht gingen we over de brug waarbij we heftig gefotografeerd werden alsof we de koningin waren. Ik vraag me af hoe dat in Amerika wel niet moet gaan. Bij het verlaten van de burg komen we ineens de rest van de groep tegen, geheel toevallig. Dus wij hebben onze drinkpauze maar overgeslagen en zijn direct doorgereden, het was immers al laat aan het worden. Bij het verlaten van Maastricht hebben we nog wel een stukje wegdek geel gemaakt. Vlak voor een stoplicht werden het fietspad en een brommerstrook samengevoegd en hierbij was er een rare rand. Bert bleef met z'n achterwiel achter deze rand haken, z'n achterkant brak naar links uit en daarna kantelde zijn fiets. Gelukkig viel de schade aan z'n fiets en aan Bert zelf mee, maar de schrik zit er wel in als je op z'n kant gaat. Bij Maaseik gingen we de brug over richting Nederlands grondgebied en daar kwamen we Stefan tegen. De fietsenmaker had met behulp van een snelspanner voor in de as van een wiel de cranks kunnen repareren. Na een lange rit kwamen we toch om half tien 's avonds aan. Bijna 12 uur hadden we over 151 km gedaan. Dit kwam met name doordat we 11 lekke banden hadden. Zo had Jean 1x een lekke achterband, Marcel 2x links, Stefan 2x achter, Nina 1x achter en 1x rechts en Rob zelfs 4x een lekke linkerband. En ondanks dat we laat aankwamen ging de zuurkoolschotel (gemaakt door Ine Bexkens, de buren van Jean) en de boerenkool, soep en toetjes (van Dinie Bimans uit Vucht) er als koek in.

Zondag was het tijd om weer naar huis te gaan, nou ja... voor mij was dat Amersfoort, maar okay. Weer onderweg de hele dag regen gehad waardoor je op een gegeven moment toch wel een beetje depri wordt, geef mij maar zonneschijn. Wij (Johann en ik) waren als eerste vertrokken, maar na een half uurtje moest ik toch heel nodig naar de WC. En omdat ik geen idee had hoe ver het volgende tankstation was ben ik maar bij het eerste de beste huis gestopt om te vragen of ik van hun toilet gebruik mocht maken. Na het doorgeven van de boodschap weer ingestapt en verder gefietst. Totdat ik op een gegeven moment een oranje stip in m'n achteruitkijkspiegel zag. Het was Maarten die samen met Bert ons achterop gereden waren. Maarten wou eigenlijk snel verder en vroeg of hij Bert bij ons kon 'dumpen'. Geen probleem, onze snelheid lag toch een stuk lager.

Een grap die het hele weekend al de ronde ging was iets over beren die op de weg zouden zijn. Tot op dat moment waren we die nog niet tegengekomen, maar toen we door een veld met allemaal bizons voorzien van meterslange horens moesten rijden dacht ik op eens weer aan de grap. Als we maar niet gespietst worden, want dat gaat vast pijn doen. Gelukkig hadden de beesten meer interesse voor het gras dan voor ons. Na het douchen nog een film gekeken (The Last Castle) onder het genot van een citroenijsje met dropstokje en toen gaan slapen.

Ik was 's ochtends lekker op tijd uit bed en had dus zin om vroeg thuis te zijn, maar door diverse omstandigheden is dat niet gelukt. Zo was als eerst mijn achterband leeg. Die kon ik dus eerst gaan vervangen. Nog geen half uur onderweg en ik zie een vrachtwagen in de berm staan en een busje wat hem half op het fietspad, half in de berm zet. Potverdorie, denk ik bij mezelf, moet dat nou. En terwijl de mannen hun voertuig verlaten en ergens heen rennen zie ik ineens wat er aan de hand is. Een brommobiel is in de sloot gereden. Ik bedenk me niet, zet de fiets aan de kant en help om het voertuig boven water te houden. 1 van de vrachtwagenchauffeurs staat tot z'n bovenbenen in het water en houdt de wagen recht terwijl zijn collega met het alarmnummer belt. Samen helpen we de 69-jarige bejaarde man op het droge en geven hem een warme deken. Niet lang daarna komt de ambulance en kort daarna de politie en brandweer. Zo te zien was de man onwel geworden en is daardoor de macht over het voertuig verloren. Geen idee hoe hij er nu aan toe is.

Andere dingen die ik de laatste van de vijf fietsdagen meegemaakt heb zijn: een paard met berijdster die even afstapt zodat het paard mijn fiets even rustig kan bekijken (paarden schrikken makkelijk van een velomobiel), een jongetje dat vanaf het schoolplein roept dat m'n fiets in de brand staat en dat ik maar in de sloot moet rijden (nou, nee... dat lijkt me niet zo'n goed idee) en nadat ik weer vertrokken was na een eetpauze werd ik ingehaald door een wielrenner. Hey, een verzetje, dacht ik bij mezelf. Ik zet aan en al snel haak ik achter de wielrenner aan. Hij heeft er goed de sokken in (zo'n 30-35 km/u). Als het fietspad wat breder wordt haal ik hem langzaam in en roep: "lekker tempootje" en zet aan tot 40 km/u om hem in m'n spiegel als stipje te zien verdwijnen. Kijk dat maakt de dag weer goed.

Maar ook dat goede moment bleek niet lang ongeschonden. Bij De Haspel (vlak boven Haulerwijk) kwam ik twee jongetjes op de fiets tegen die, terwijl ik ze passeerde, mij bespuugden. Ik bedenk me geen moment en ga vol in de remmen met als gevolg twee mooie zwarte strepen op het wegdek. Ik keer de fiets zo snel als ik kan en zet de achtervolging in. Binnen 10 seconden zit ik op 40 km/u waarna ik weer hard af moet remmen voor een bocht. De jongens hadden zeker een paar honderd meter voorsprong. Maar als ik het dorpje binnen rij zie ik nog net in de verte hoe 1 van de twee bij een huis afdraait. Ik rij er ook heen en zie een aantal fietsen staan, waaronder eentje met de schooltas er nog half op hangend. Ik loop door de openstaande achterdeur naar binnen en zie in de keuken mensen staan. Ik klop aan, loop naar binnen en vraag aan de jongen die daar staat: "Kwam ik jou nou net tegen op het fietspad?". "Nee hoor", antwoordde de jongen. "Maar jij hebt mij toch net bespuugd?", vroeg ik. "Nee, dat was m'n vriendje". "Ah, dus ik kwam je toch tegen!". Langzamer had werd het ego van het mannetje steeds kleiner. En toen ik zei: "Wees eens een vent en geef toe dat je mij bespuugd had" kon hij niet meer ontkennen. Blijkbaar was hij bij z'n vriendje naar binnen gegaan want die mensen die in de keuken zaten konden hem niet, alleen hun zoon kende de jongen. "Vraag maar even aan mevrouw of je een keukenpapiertje mag hebben en maak de boel maar even schoon", zei ik. Goh, je had hem eens moeten zien. Ja, je moet ook geen 'gevecht' met een ligfietser aangaan, dat win je niet (en zeker niet van mij). Toen ik weg ging kreeg ik nog wel een hand van hem. Nou... vooruit dan maar.

En dan denk je dat je alles gehad hebt en dan moet je nog door Leek. En wat was daar aan de hand? Nou, een vrachtwagen lag op z'n kant. Alsof het niet gekker kan. Gelukkig hoefde ik niet langs het fietspad want dat lag helemaal onder de rotzooi, een enorme ravage. Gelukkig waren dit de enige 'ernstige' dingen in de 168 km naar huis toe.

Rest mij alleen nog de foto's van het hele weekend en een soort van eindconclusie. En die luidt: geslaagd! Vijf dagen fietsen, 824 km en eigenlijk geen echte lichamelijke problemen. Okay, ik had wel wat last van m'n linkerknie, maar nadat ik het SPD-plaatje een klein beetje bijgedraaid had werd dat minder. Ook de spierpijn de dag na terugkomst viel reuze mee. Het grappige is dat als je spierpijn hebt en je gaat fietsen, dat dit na 10 a 15 minuten als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Links naar andere verslagen, foto's en filmpjes.

• Marcel B.
• Maarten H.
• Josef J.

• ‹ vorige
• 369 van 548
• volgende ›