Dag 12: Miles City-Bowman

Op een vorige camping waren het de muizen die de snacks stelen, maar in Miles City zijn het de eekhoorns. Rob wou namelijk wat inslaan voor de dag toen hij er eentje zag die een Clif Bar probeerde te openen. Gelukkig hebben we genoeg voor iedereen.

Onderweg hadden we ook weer wat korte klimmetjes, maar de route was grotendeels naar beneden. De helling wordt pas pittig als je de borden Chain Up Area ziet. Dat betekend namelijk dat de sneeuwkettingen om moeten. Bij het bordje Chain Removal Area weet je dat de helling zo weer afgelopen is (ook goed om te weten).

Ik was 's ochtends met Lee, Mike en Greg vertrokken richting onze volgende campingplaats in Bowman. Maar tijdens een afdaling was ik Mike kwijtgeraakt. We hebben hem niet eerder gezien dan bij de lunchstop. Het bleek dat hij tijdens een afdaling een lekke band kreeg die hij moest vervangen. Als je met een rotgang naar beneden gaat dan wil je op de weg voor je letten in plaats van continu in je spiegels te kijken of iedereen er nog is.

Tijdens de lunchstop in Baker kwamen we in een leuk lunchroom cq. casino terecht. De vrouw achter de bar had zo'n tuinbroek aan, wat je kan verwachten van zo'n klein plattelandscafeetje. Ik had de Finger Steaks met aardappelpuree en jus en een rootbeer.

Het landschap is ondertussen een stuk groener geworden en we reden langs prachtige graslanden waar de wind al golvend doorheen blies. Aan het einde van de dag hebben we Montana verlaten en zijn we North Dakota binnengereden. Het eerste wat ik zag was een prachtig stukje superstrak asfalt. Helaas had deze ook rumble strips en deze waren een stukje dieper dan degene langs de interstate.

Ook waren ze met de weg bezig (een paar kilometer lang) en Harry en Mike reden achter mij toen we via een tijdelijke naastgelegen weg de werkzaamheden passeerden. Op een gegeven moment zie ik dat ze allebei stoppen en dat er iemand iets roept. Ik denk dat een van de wegwerkers meer wil weten en fiets verder. Toen ik weer op de normale weg zat en op Harry en Mike stond te wachten duurde dat wel heel lang. Bleek dat ze geen praatje maakten, maar dat de bout van het achterwiel van Mike losgetrild was. Gelukkig hadden de wegwerkers nog wel een sleutel 13 om het weer vast te draaien.

Op onze camping in Bowman stond een aardig windje waardoor het lastig was om mijn tent op te zetten. Maar de toegestroomde inheemse bevolking wou wel even helpen met het vasthouden van de tent (met uiteraard als tegenprestatie een praatje over de fietsen). De sheriff kwam ook nog even een praatje maken. Daarnaast komen een heleboel mensen even een rondje om het campingterrein rijden (met de auto uiteraard) om te kijken wat er allemaal loos is. Maar uitstappen ho maar. Nou ja, toen we begonnen met zwaaien kwamen ze even later terug met een bakje met frambozen aanzetten. En daarna nummer twee met een hele grote doos met kersen (uit zijn eigen voorraad die hij normaal verkoopt). Een van de douches is niet echt helemaal geweldig. Er komt een buis uit het plafond met aan het uiteinde het gedeelte om een urinoir door te spoelen en een touwtje. Er komt een pisstraaltje uit en je moet elke minuut weer aan het touwtje trekken.

We hadden ook weer een vraag van een lezer. Ben Brown wil weten hoeveel van de Amerikanen de toer in zijn geheel doen. Ik heb vanavond tijdens de Riders Meeting even een snelle telling gedaan en kom op in ieder geval 10 personen.

Morgen is onze langste dag qua afstand dan, 266 kilometer. Gelukkig gaat het grotendeels naar beneden. Tijdens het passeren van Lake Oahe (deel van de Missouri River) gaan we weer een nieuwe tijdzone in en dat betekend dus weer een uur minder. Dus tijd om zo te gaan slapen. Gelukkig is hier geen trein die om het half uur langskomt… tenminste dat dachten we. Rond 21:00 uur kwam er toch een joekel al toeterend langs. Als het eens in de zoveel uur is kan ik er wel mee leven denk ik.

• ‹ vorige
• 419 van 548
• volgende ›