Dag 26: Knox-Patton

Nadat ik gisterenavond zes blogberichten online gezet had heb ik nog eventjes naar de sterren gekeken. Het was een superheldere nacht en er was weinig lichtvervuiling van omliggende steden. Betekend ook dat het vannacht koud was (koudste nacht tot nu toe, maar vanavond beloofd ook koud te worden). Geen probleem ik heb een slaapzak die lekker warm is. Vannacht heb ik hem voor het eerst ook helemaal dicht moeten ritsen. De andere nachten was het warm genoeg om er half in te kruipen. Verder kon ik een uurtje langer blijven liggen omdat vandaag een relatief korte dag zou worden, maar 150 kilometer, maar wel met veel (korte) klimmetjes.

Een van de klimmetjes werd de ketting van Marcel teveel waardoor deze weer brak (later die dag zou het nog een keer mis gaan). Ook had degene die de routes van (eer)gisteren gemaakt had vandaag weer leuke verrassingen voor ons in petto. Een gravel weg, maar dit keer flink steil zodat je achterwiel lekker doorslipt en je bijna niet omhoog komt. Machiel en ik hebben een stuk moeten lopen, maar Johann kwam langzaam maar zeker toch volledig fietsend boven. Al die kloten weggetjes en omleidingen begin ik een beetje beu te worden. Het is toch niet zo moeilijk om een gewone asfaltweg in je route op te nemen. Gelukkig nog twee dagen. Hopen dat die tracks beter zijn.

Tijdens een afdaling gebeurde het zo ineens dat mijn pet, die in andere afdalingen gewoon bleef zitten, afwaaide. Gelukkig kwam er net een helling aan en kon ik vrij snel stoppen. Toen ik gekeerd was kwamen er net een boel auto's aan en ik zetten mijn fiets naast de weg een wees naar mijn pet. Gelukkig, ze stopten. Ik pakte mijn pet, keerde de fiets en vervolgde mijn weg. Alleen was Felix niet zo blij want die was al zijn snelheid kwijt doordat hij achter de auto's zat en ook moest stoppen.

Onze lunchpauze was in Punxsutawney. Misschien ken je het niet, maar als je de film Groundhog Day hebt gezien dan weet je wel wat ik bedoel. Elk jaar komt daar zo'n beestje uit een gat in de grond zetten en kijkt of hij z'n eigen schaduw kan zien. Zo ja, dan blijft het nog zes weken langer winter. Of zoiets. Anyway, we hebben daar lekker gegeten, eens een plek met een fatsoenlijk bord pasta. Ik merk dat ik de laatste tijd veel meer eet (ook geen wonder natuurlijk). 's Ochtends eerst twee a drie broodjes bij het ontbijt, wat yoghurt en wat te drinken. Daarna gaan er gedurende de dag diverse Clif Bars en Gels en bananen naar binnen.

Vanavond zijn we in het Prince Gallitzen State Park aangekomen. Een leuk en groot park dicht bij een meer. Geen trein te bekennen, lekker donker en bovendien nog geen mug gezien. Ik ga vannacht prinsheerlijk slapen (zoals de naam van het park al doet vermoeden). Bij aankomst kwam er ook gelijk een Park Ranger kijken wat er nu allemaal binnengerold was. Ook ging hij een rondje in Merrill zijn fiets (een Alleweder met elektrische ondersteuning) maken. Met die jongens moet je trouwens geen ruzie krijgen want ze hebben gewoon een vuurwapen op zak.

De laatste waren er ineens twee Nederlanders op de camping. De eerste die we de in vier weken gezien hebben. Het bleek een verrassing te zijn. Het waren de moeder en vrouw van Maarten die hierheen gekomen zijn. De vader van Machiel is al sinds het begin bij ons in het SAG-team en voor hem was het een aangename verrassing.

• ‹ vorige
• 433 van 548
• volgende ›