Dag 28: Hancock-Washington

Vanochtend toen ik wakker werd stond er een taart op de picknicktafel en was mijn fiets versierd met ballonnen. Vandaag, de dag dat we in Washington aankomen, was tevens mijn verjaardag. Gisteravond hadden we ook van Steve, een velomobieldealer, een grote bak met gekoeld bier gekregen. Steve had ook een Go-One Evolution meegenomen en zou de laatste dag met ons meefietsen. Na zo'n 10 kilometer hadden we met de hele groep een korte pauze en zagen we dat zijn banden wel heel zacht waren. Bleek dat hij nog nooit eerder in de fiets gereden heeft en de banden op maar 2 bar stonden. Ook zat het SPD-stickertje nog op de pedalen. Klikpedalen vond hij maar niets en er zat ook geen kussentje op zijn stoel. Na 80 kilometer hield hij het dan ook voor gezien en heeft SAG zijn VM op het dak meegenomen. Het laatste stuk vanaf Vienna heeft hij wel weer meegefietst, maar kon ons op een gegeven moment niet bijbenen.

De heuvels van gisteren waren compleet overbodig want er liep een mooie vlakke rail trail naar Hancock. Deze hebben we vanochtend ook genomen en de eerste 25 kilometer waren geweldig. Lekker goed asfalt, niet klimmen en mooie omgeving zonder auto's. De ballonnen op mijn fiets maakte mij, volgens Harry, langzamer. Hij sommeerde mij dan ook om ze na 66 kilometer te verwijderen. Een paar kilometer voor de lunchpauze stond Marcel aan de kant van de weg en lag zijn fiets op de zijkant. Nadat Harry en ik onze handen vuil hadden gemaakt kwamen we er achter dat de kooi van zijn achterderailleur verbogen was. Helaas moest hij de laatste 70 kilometer met SAG mee.

Na de lunchpauze namen we de Washington & Old Dominion trail. 66 kilometer lang linea recta naar onze eindbestemming. Zo'n 15 kilometer voordat we er waren hadden we nog een stop in Vienna om lokale rijders te ontmoeten die ons dan begeleidden naar Georgetown University Hotel. Toen we in de straten van Washington reden voelde we ons allemaal filmsterren. Allemaal mensen die ons fotografeerde terwijl we het verkeer ontregelden. Bij aankomst hebben we onze fietsen in de parkeergarage gezet. Met een beetje proppen pasten alle fietsen in vier parkeerplekken. Het hotel ziet er mooi uit, maar de bediening is in vergelijking met Portland erg slecht. Alles heel strikt en zakelijk, ze werkten niet bepaald mee. WiFi kost al bijna 10 dollar per dag, dus vandaar dat de berichten wat later komen dan verwacht.

Bron: Harry Lieben

PS. Als iemand weet wie de twee dames in de video zijn die met ons meefietsen, laat het even weten. De ene heeft namelijk een ritje gemaakt in mijn fiets en ik wou de foto graag hebben.

Ook hadden Frans en ik een boel cupcakes van Georgtown Cupcake geregeld. Net als ik was het ook Frans zijn verjaardag. Volgens een kennis van Frans waren dit de lekkerste cupcakes in heel DC. Niets bleek minder waar, want ze waren erg lekker. Probleem was alleen dat we er 60 besteld hadden en ze er maar 16 gebracht hebben. Een belletje van Frans en ze kwamen even later de rest brengen (samen met een extra doosje van 12 om de pijn te verzachten). Iedereen mocht een gebakje nemen en ze waren heel lekker (had ik dat al gezegd?).

Toen wou ik inchecken in de kamer maar mijn creditcard werd niet geaccepteerd. Dan maar even snel mijn spullen in de kamer van Martin en Wesley parkeren en daar douchen. Later had Frans onze kamer (die van John Abbey en mij) betaald en konden we als nog naar binnen. Met een groepje vertrokken naar een restaurant zo'n 15 a 20 minuten lopen om daar samen met de Amerikaanse Ciber collega's van Machiel te eten. Een lekkere pasta ging er wel in na zo'n 180 kilometer fietsen. John (mijn kamergenoot) ging trouwens niet in de kamer slapen omdat ze moeilijk deden met het parkeren van de truck. Hij heeft besloten om in de truck te blijven slapen.

• ‹ vorige
• 435 van 548
• volgende ›