Rennen door de Veluwe

Na weken van trainen (ahum) was het afgelopen zaterdag eindelijk zo ver. Mijn eerste echt hardloopwedstrijd (de 4 mijl van Groningen tel ik even niet mee), de Veluweloop. De wedstrijd bestond uit 12 etappes van totaal 87 kilometer die elk door een loper van ons team gelopen werd. De afstanden varieerden van 4,4 tot 11,2 kilometer en hiervan waren er vier alleen voor vrouwen. Ik startte om 12:40 uur in de vijfde etappe van Vredenburg (Arnhem) naar Beerenberg. De een na langste afstand van 9,1 kilometer. Afgelopen dinsdag had ik al geoefend door van mijn werk naar huis te lopen, maar zaterdag was het eindelijk zo ver... 9,1 km.

De rest van de groep was 's ochtends al om 5:45 uur vanuit Groningen vertrokken, maar ik hoefde gelukkig niet zo vroeg weg. En nadat ik om even na negenen Joost uit Groningen op had gehaald gingen wij naar de eerste herstart in Vredenoord. De dag ervoor had ik nog wel naar het weerbericht gekeken en het zag er naar uit dat er zo'n 10 tot 15 millimeter aan regen zou vallen. Een heleboel dus. Maar tegen de tijd dat wij aankwamen bij de start waren de sluizen van de hemel weer dichtgezet en het was droog. De rest van de dag hebben wij alleen kort een buitje gehad, maar dat was het dan ook.

Nadat ik een beetje warmgelopen was ging ik in het startvak staan. Carian, die de etappe ervoor gelopen had, zou met mij mee fietsen voor morele ondersteuning en om de route aan te geven. Na het vallen van het startschot drukten alle deelnemers op de startknop van hun horloge en sprintten er vandoor. Zo, dat ging best had want binnen no-time zat mijn hartslag al boven de 180 slagen per minuut en was mijn kilometer tijd onder de vier minuten. Dat ga ik geen 40 minuten volhouden. Dus liet ik mij iets afzakken en ging mijn eigen tempo lopen. Het parcours ging over bospaden die door de regen goed modderig waren. Ik had net een week of wat terug mooie witte nieuwe hardloopschoenen gekocht, maar aan het einde van de etappe waren ze alles behalve wit. En ik had nog niet eens de ergste modder gehad. Die lag namelijk in de laatste kilometer.

Carian fietste achter mij en hield met de kilometerteller op de fiets mijn snelheid goed in de gaten. Als ik iets wegzakte spoorde zij mij aan om het weer op te pakken. Als er een heuveltje kwam moest ik deze met dezelfde snelheid omhoog als op het vlak. Al met al hielp het erg om iemand te hebben die je motiveert om door te lopen. Ook het feit dat ik langzaam maar zeker inliep op mijn voorganger hielp echt. Uiteindelijk heb ik een persoon ingehaald en de tweede heb ik bijna ingehaald.

De laatste kilometer was het zwaarst denk ik. Die ging namelijk licht omhoog via een modderig pad waar zelfs de fietser met de mountainbike moeite mee had om doorheen te komen. Het stuk voor de finish liep licht nar beneden en in de zicht van de finish ging ik bijna onderuit. De ondergrond was oneven met hier en daar een boomwortel. De vermoeide benen konden het tempo niet meer bijbenen en ik duikelde tot drie keer achter elkaar voorover. Gelukkig kon ik mijzelf overeind houden door te versnellen richting de finish. Na het overdragen van het hesje met de chip (het was namelijk een estafetteloop) viel ik op de grond neer en haalde een paar keer goed adem. Ik bleek de afstand in een tijd van 38:14 gedaan te hebben. Voor mijn doen een hele goede tijd. Gemiddelde snelheid van 13,5 km/u of 4:27 min/km.

Daarna in de auto gestapt en via een herstart naar het eerstvolgende wisselpunt gereden. Het was mijn beurt om met Esther mee te fietsen en haar tijdens haar 7,3 kilometer hardlopen te ondersteunen. De wegen waren minder modderig dan bij mijn etappe, maar het bleef ook leuk om hier met de mountainbike doorheen te fietsen. Door het bos lopen heeft ook nog andere voordelen. Je ziet nogeens wat. Halverwege de etappe stak er ineens een hertenfamilie over. Een groot hert (geen idee of het pappa- of mammahert was) met twee kleinere op nog geen vijf meter voor 'mijn loper'. Het was wel even schrikken, maar wel een prachtig gezicht. Esther heeft het uitgelopen en goed haar best gedaan. Zelf vond ze wel dat ze iets te snel was vertrokken. Nou ja, je kan niet alles hebben. Ze was in ieder geval kapot en dat telt...

De dag erna had ik eigenlijk verbazingwekkend weinig last van spierpijn of andere pijntjes. En omdat het zo goed ging zit ik er aan te denken om komend weekend mee te doen met de Thesingerun. Ergens in de loop van de ochtend na de wedstrijd waren de eindtijden bekend. We waren 28e van de 89 teams geworden. Een hele goede prestatie naar mijn idee. Volgend jaar weer?

• ‹ vorige
• 546 van 548
• volgende ›