Ligfietsen

Dag 20: Madison-Evanston

Vanochtend wakker geworden met de gedachte van het hotel, dat helpt om het drama van het opzetten van de tent in het donker en alle natte zooi iets te vergeten. We vertrokken door eerst een kort stukje door een natuurgebied te fietsen. Daarna kwamen we op een grote weg die vanaf de snelweg rechtstreeks Madison in liep. In de tegenovergestelde richting kwamen honderden (zo niet duizenden) auto's, allemaal in een lange langzaam rijdende rij. De richting die wij op gingen had maar een 10 a 20 tal auto's zo schat ik. Geen wonder dat je dan in de file staat.

Dag 19: West Salem-Madison

Gisteren en vandaag was het de eerste tijd (1,5 uur ongeveer) nog wat mistig, maar gelukkig trok dat vrij snel weer weg. De route die we vandaag gereden hebben ging voor bijna 55 kilometer over een fietspad waar vroeger een spoorlijn liep. Dat betekende in ieder geval niet zo steil klimmen en er waren zelfs drie tunnels waar we door moesten om zo de pieken af te vlakken. De route begon in Sparta (misschien wel genoemd naar het fietsenmerk) en eindigde voor ons in Elroy. Het was een erg mooi behoorlijk verhard pad van kleine kiezeltjes (crushed lime stone).

Dag 18: Hastings-West Salem

Vanochtend tijdens het fietsen merkte ik dat ik weer niet op stoom kwam. Met tegenzin heb ik een Clif Gel en een Clif Bar (Chocolate Brownie) naar binnen gewerkt (samen met een cola). En dat werkt goed. Het enige probleem wat ik tijdens de dag heb is het opstarten 's ochtends vroeg. Morgen maar eens zorgen dat ik gelijk bij vertrek een gel naar binnen werk.

Dag 17: Maple Plane-Hastings

De 'camping' van gisteren was zoals gezegd niet veel soeps. Ontbijten was dus ook niet veel meer dan een blikje sinas en een klein zoet 'rolletje'. Maar zo'n 50 kilometer verderop was onze stop bij de Freewheel Bike op de Greenway door Minneapolis. Daar heb ik wat gegeten en gedronken totdat de rest gearriveerd was (ik was namelijk als eerste gearriveerd). De Greenway is een fietssnelweg die dwars door de stad heen loopt. Het was vroeger een oude spoorweg en daarom heeft het op een paar plekken na eigenlijk geen kruising met overig (auto)verkeer.

Dag 16: Benson-Maple Plane

Gisteren had ik wel zin om op te staan en ik voelde me ook fit, maar vandaag totaal niet. Geen zin om op te staan en erg moe. Gelukkig was vandaag met zo'n 174 kilometer niet echt een lange dag. Doordat ik gisteren aan het einde van de dag wat teveel van mijn lichaam gevraagd had heb ik vandaag wat last van mijn knie. Tijdens het fietsen heb ik er gelukkig niet zoveel last van (netjes rondjes trappen) en morgen is met 91 kilometer ook een korte dag.

Bij het verlaten van het standje Benson zag ik onderstaand bij de drankwinkel.

Dag 15: Aberdeen-Benson

Vanochtend was er iets typisch Nederlands bij het ontbijt. Mary, een van de mensen uit de buurt van Minneapolis, had hagelslag meegenomen. Niet dat dat geholpen heeft met de fitheid van vanochtend, want de eerste twee uur kwam ik niet op gang. Ik wil weer slapen! Veel te weinig uren in de nacht. Daarnaast vond mijn hartslagmeter ook dat ik klinisch dood was aangezien die het niet meer deed. Maar wat eten (Clif Gel en een reep) en een kauwgompje zorgen er weer voor dat ik me toch wat beter ging voelen.

Dag 14: Mobridge-Aberdeen

De afgelopen drie dagen heb grote delen van de dag naar mijn iPod geluisterd. Op die manier gaat de tijd op deze lange rechte wegen wat sneller. Ik wil toch nog een keer gaan kijken naar oordopjes die comfortabeler zitten en het geluid van buiten wat meer afschermen. Een van de Duitse rijders heeft een soort van oorwarmers die hij op doet om het windgeruis te verminderen.

Dag 13: Bowman-Mobridge

Vannacht was het koud en vochtig. Toen ik 's ochtends wakker was was de tent van binnen helemaal nat. Bij aankomst op de camping in Mobridge kan 'ie vast wel even drogen. Aangezien het zo fris was (ongeveer 13 graden in de fiets) had ik mijn jasje maar aangedaan en het schuimdeksel geplaatst.

Dag 12: Miles City-Bowman

Op een vorige camping waren het de muizen die de snacks stelen, maar in Miles City zijn het de eekhoorns. Rob wou namelijk wat inslaan voor de dag toen hij er eentje zag die een Clif Bar probeerde te openen. Gelukkig hebben we genoeg voor iedereen.

Onderweg hadden we ook weer wat korte klimmetjes, maar de route was grotendeels naar beneden. De helling wordt pas pittig als je de borden Chain Up Area ziet. Dat betekend namelijk dat de sneeuwkettingen om moeten. Bij het bordje Chain Removal Area weet je dat de helling zo weer afgelopen is (ook goed om te weten).

Dag 11: Miles City

Vandaag was een rustdag en nadat we weer prinsheerlijk ontbeten hebben met ei met ham en een kopje thee nog maar eventjes mijn kleren gewassen. Nou ja… samen met wat kleren van Marcel, Johann en Rob in de wasmachine gegooid. Daarna lekker de schaduw opgezocht en wat achterstallige berichten gelezen op Google Reader. Sommige mensen Skypen met het thuisfront om toch (gratis) in contact te blijven. Ik heb een paar dagen geleden nog met mijn ouders ge-MSN't en vandaag nog even met een collega (die morgen na twee weken vakantie maandag weer aan de slag moet).