Wuppertal 2009

Vorige week was het weer zover... een weekje Bijbelstudie in Wuppertal (Duitsland). Vorige jaren was ik met de auto heen geweest, maar dit jaar had ik het idee opgevat om met de ligfiets heen te fietsen. Op de bruiloft van m'n broertje en z'n (inmiddels) vrouw waren ook een stel vrienden uit Nijmegen en ze boden aan dat ik wel bij hun kon blijven slapen. Dus heb ik ze een week of twee van tevoren gebeld om eea. kort te sluiten wat betreft aankomsttijd etc. Alleen was ik vergeten dat ik ook weer terug moest en ik dus ook een slaapplek nodig had voor de terugweg. Gelukkig had ik ook nog kennissen/vrienden in Apeldoorn, zodat ik op de terugweg daar kon blijven slapen.

Hoe gaan we dan fietsen, want het ligt niet echt naast de deur. Eerst maar de route naar Nijmegen uitgezet, dat was vrij makkelijk te doen met de routeplanner van de fietsersbond. Van Nijmegen heb ik een klein stukje route tot vlak over de grens uitgezet en vanaf daar heb ik een Duitse routeplanner gebruikt die z'n route ook kon exporteren in een formaat (KML) wat ik weer om kon zetten naar een bestand wat m'n GPS kon lezen (GPX). Voor de terugweg had ik hetzelfde gedaan, maar dan omgekeerd uiteraard.

Over GPS gesproken, ik had altijd een Garmin GPSmap 60CSx, maar ik wou eigenlijk een apparaat wat meer kon. Daarom heb ik de Garmin Oregon 550 besteld en gelukkig kwam 'ie 1 dag van tevoren zodat ik 'm gelijk mee kon nemen en kon testen.

De heenreis (dag 1)

Vrijdagochtend 24 juli ging de wekker... het was 5:00 uur en ik was meteen wakker. De dag van tevoren had ik zo'n beetje alle spullen al bij elkaar gezocht en in m'n banaantassen gestopt. Ik hoefde nu dus alleen nog de laatste dingen (zoals eten en drinken) in de tassen te stoppen en ik kon vertrekken richting Nijmegen. Nadat ik m'n broodje gegeten had en alles aan m'n fiets gehangen had was het 6:10 uur toen ik vertrok.

Al snel kwam ik in Leek iets leuks tegen. Terwijl ik door het bos fietste kwam ik een poes tegen met een muis in z'n bek. Blijkbaar had de poes ook nog nooit een ligfietser gezien want toen ik langs reed liet hij de muis van verbazing uit z'n bek vallen. Veel ligfietsers ben ik trouwens in m'n 2 daagse tocht (heen) niet tegengekomen. In Nederland maar 1 andere en in Duitsland (op de terugweg, weer 2 dagen fietsen) kwam ik nog een ligfietser tegen met een LWB (Long Wheel Base) ligfiets tegen. De man die ik op de heenweg trof fietste in tegengestelde richting op de Zwolsedijk, hij was blijkbaar ook op vakantie want hij had d'r ook tassen aan hangen.

Je maakt tijdens zo'n lange rit best wel verschillende dingen mee (soms leuk, soms minder leuk). Iets wat niet zo leuk was, was een inhaalactie van een automobilist. Op (volgens mij) de Kanaaldijk, de weg van Zwolle naar Apeldoorn, kwam er een auto uit tegengestelde richting en een auto van achter mij. Diegene die achter mij reed had niet zoveel zin om te wachten want hij haalde me lekker in terwijl die andere auto (uit tegengestelde richting) ook naast me reed. Met z'n drieën naast elkaar op zo'n niet al te brede weg wordt ik niet zo blij van. Ik hoop dat de bestuurder in z'n achteruitkijkspiegel heeft gekeken (ik vermoed het niet), want dan had hij daar een heuse middelvinger gezien... hoog opgestoken.

Leuke dingen waren er ook want vlak voor het eindpunt van de eerste dag fietsen, Nijmegen, kwam ik in Elst een echtpaar tegen wat ook op de fiets een ritje aan het maken was. Bij het eerste verkeerslicht kwamen ze naast me staan en de man vroeg: "Lekkere reis aan het maken? Waar kom je vandaan?". "Groningen" roep ik, "en ik heb er al 185 km op zitten". "Oh, wij al 8 km", riep de man terwijl het licht op groen springt en ik verder rij. Bij het volgende stoplicht (d'r zijn er veel van in Elst) komen ze weer naast me staan en de man vraagt: "Hoe hard kun je nu met zo'n ding?", waarop ik roep: "behoorlijk hard" en het licht springt weer op groen. Bij het derde stoplicht roep ik: "3 maal is scheepsrecht" en de man vraagt: "ja, maar hoe hard kun je nu ongeveer?". "Nou" zeg ik, "in een sprint kan ik wel 50 km/h", het licht springt op groen ik ga rechtdoor en zij slaan af en we wensen elkaar een goede reis.

Aangekomen in Nijmegen was het best nog wel druk, het was namelijk de laatste dag van de Nijmeegse 4-daagse. Gelukkig was het parcours wat de lopers moesten lopen aan de onderkant van de stad en ik kwam via de bovenkant binnen en dat was heel erg fijn. Wel heb ik verschillende mensen gezien met t-shirts en gladiolen (dat zijn bloemen). Leuk gezicht... doet me denken aan de 4-mijl van Groningen (die is over 1,5 maand alweer). Eenmaal op plek van bestemming aangekomen heb ik m'n tassen in de keuken gedropt van mijn logeeradres en heb daarna een lekkere douche genomen. Nadat ik eenmaal opgefrist was hebben we gegeten... bloemkool, aardappeltjes en gehaktballen, hmmm, dat gaat er wel in na zo'n 200 km fietsen. Nog even op de bank gezeten tv kijken, terwijl zij de caravan aan het inpakken waren (ze gingen namelijk ook naar Wuppertal). Na het 'zappen' nog even een heerlijk bad genomen en toen hup onder de wol, slapen want morgen moest ik nog zo'n 150 km.

De heenreis (dag 2)

Om 5:00 uur ging de wekker, maar ik had totaal geen zin om op te staan. Gelukkig kon ik mezelf wel uit bed slepen om 2 verdiepingen lager te gaan en brood te smeren etc. Toen ik de trap af moest deed m'n rechter achillespees: au... Hmmm, misschien had ik toch iets teveel gevraagd van m'n lichaam? Maar even voorzichtig doen.

Nadat ik brood gesmeerd had en een lunchpakketje gemaakt had heb ik de tassen weer aan m'n fiets gehangen. Klaar voor de volgende 150 km. Ik begon rustig, om m'n achillespees niet al te zwaar te belasten. Maar ik weet niet of jullie Nijmegen een beetje kennen... Nou, 't is daar best heuvelig en de moed begon me in de schoenen te zakken. Ik dacht: "Nee, en ik moet nog zo'n 150 km", maar gelukkig, toen ik eenmaal de stad uit was was het een stuk vlakker geworden en al snel zat ik over de grens waar ik m'n eerste (korte) pauze gehouden heb (mooi tijd voor een paar foto's). Ik heb nog nooit met de fiets in Duitsland gefietst en ik wist niet precies wat ik moest verwachten. Ook had ik geen idee hoe goed (of slecht) de Duitse fietsrouteplanner zou werken. Gelukkig werkte hij prima. Zo'n beetje alle wegen waar ik langs fietste hadden een fietspad. Buiten de bebouwde kom vaak een los fietspad naast de weg en binnen de bebouwde kom zat 'ie vast aan de stoep. Meestal koos ik (binnen de bebouwde kom) er voor om op de gewone weg te fietsen, simpelweg omdat het fietspad vaak bestond uit tegels. Blijkbaar fietsen de Duitsers niet zoveel. 'k Heb ze wel gezien hoor Duitse fietsers en meestal hebben ze ook een helm op (iig. meer dan in Nederland). Gelukkig waren de automobilisten in Duitsland erg vriendelijk. Ze wachtten vaak achter de fiets en als ze moesten inhalen dan ging dat met een ruime boog (anders dan bij ons, waar ze je op minder dan 1 meter passeren).

Halverwege de rit kwam ik, terwijl ik door het winkelcentrum reed, in een grote stad midden in het centrum een oude man in een rolstoel tegen. Hij gebaarde mij om te stoppen en zodra ik dat gedaan had begon hij gretig naar m'n fiets te kijken. Een wonder der techniek en hij wou van alles weten, leuk volk die Duitsers. De man was niet de enige want in een dorp verderop stond ik voor het stoplicht te wachten toen een voetganger me nieuwsgierig aankeek. Hij vroeg (uiteraard in het Duits) of dat wel lekker lag, met zo'n ding tussen je benen (wijzend op m'n zitje en m'n stuur). "Ja hoor, geen probleem" verzekerde ik de man. En toen ik in Wuppertal aankwam (m'n eindbestemming) kreeg ik nog meer aandacht. Mensen in bushokjes keken me na en er waren ook een paar kinderen achter in een stadsbus die naar me zwaaiden. En toen de bus stopte bij een halte, haalde ik deze in. Uiteraard zijn bussen vrij snel en hij haalde mij ook weer in. De kinderen zwaaiden weer en dit geheel herhaalde zich een paar keer.

Het laatste stuk omhoog naar m'n uiteindelijke bestemming was behoorlijk steil, sommige stukken waren 9% omhoog. Ik heb denk ik wel zo'n 30 min. moeten fietsen (met bagage) en dat ging niet snel... ongeveer 7 a 8 km/h, erg zwaar dus. Ook begon het 10 min. voordat ik aankwam nog eventjes flink te regenen, waardoor ik NOG meer drive kreeg om mezelf naar de eindstreep te trappen. Niets maakte meer uit, zelfs m'n zere achillespees en m'n knieën niet meer.

Eenmaal aangekomen was het kampeerterrein (lees: voetbalveld) al half bezaaid met mensen. M'n broertje en z'n vrouw waren er ook al dus ik kon vannacht heerlijk slapen. Maar voordat het zover was heb ik me eerst gedoucht, hebben we gegeten en was het tijd voor de eerste Bijbelstudie van de week. Het onderwerp van de hele week was: "...Alzo ook op de aarde".

De 'week'

Zondag hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan, de winkels waren dicht dus moesten we ons vermaken op de camping. Gelukkig waren de overburen een potje Twister aan het spelen. Helaas kon ik niet meedoen want ik had behoorlijk last van m'n achillespezen (beide voeten). Ik heb wel eens eerder een lang stuk gefietst, maar nog nooit had ik last van m'n achillespees. Gelukkig was er ook een dokter 'in de zaal' en die schreef voor... rust en Ibuprofen 3 maal daags 400 mg. Had ik mooi rustig de tijd om ook m'n ligfiets nog even te inspecteren en wat bleek... m'n achterwiel bleek een beetje los te zitten. Kwam waarschijnlijk door de 350 km die ik had gefietst en door de weggetjes met al die hobbels waar ik zo af en toe ook overheen moest. Anyway, 'k heb alles weer goed vast gezet en toen was het weer klaar.

De volgende dag zijn we naar het winkelcentrum geweest om inkopen te doen voor de rest van de week. Had ik mooi de tijd om pillen te kopen en om iets te kopen voor de gastgezinnen waar ik op de heen- en terugweg kon blijven slapen. Uiteindelijk is dit een doos met echte Mini-Dickmanns geworden een een speeltje voor de pasgeborene (beide gastgezinnen hadden namelijk een kleintje). 's Avonds hebben we lekker gegeten (soort van BBQ) en daarna was het alweer tijd voor de Bijbelstudie ('s ochtends en 's avonds).

Dinsdag was het ook weer heerlijk weer. We hebben de afgelopen jaren meestal regen (en onweer) gehad, maar deze week leek toch grotendeels droog te blijven. Aangezien ik toch rust nodig had (vanwege m'n achillespees) zijn m'n broertje, z'n vrouw en een bult andere (kinderen) naar het plaatselijke openluchtzwembad gegaan. Dit zwembad werd verwarmd met de afvalwarmte van de naastgelegen fabriek. Ook had het zwembad een grote zonneheuvel waar je super mooi over het hele bad uit kan kijken. Hoe ik dit allemaal weet (aangezien ik niet heen geweest ben), dit is niet m'n eerste jaar, vandaar. 's Avonds had een vriend ons uitgenodigd om zijn eigengemaakte hamburgers te proberen en die waren uit de kunst. Een Turks broodje met ananas, gebakken uien, tomaat, rode bieten en nog meer lekkers. Het was een feest voor het oog en voor de maag.

En toen was het al weer woensdag, de week was al bijna weer doormidden. En wat doe je op een luie woensdagmiddag, nou 1 van de campinggasten had een trebuchet meegenomen, dus zijn we balletjes gaan schieten. Hij had 'm zelf gemaakt en hij werkte best goed. De tennisballen kwamen wel 40 meter ver. Voor vertrek heb ik trouwens nog wat caches in m'n GPS apparaat gezet, zodat ik hier in de buurt kon geocachen. Vandaag heb ik getracht om 3 caches te vinden. De eerste had ik vrij makkelijk gevonden, de derde ook, maar de tweede bleek toch het meest lastig. Hij zou ergens op een heuvel bij een doorgang onder de auto-ring (aan de voet van de watertoren, het hoogste punt van Wuppertal), maar 'k heb 'm uiteindelijk niet gevonden. Geen nood, want dat betekend alleen maar dat ik niet goed genoeg gezocht heb, of ik niet slim genoeg was. Aan de aanwijzing "Wennerabgeht,isterweg" (wat zoveel betekend als: "als 'ie gaat, is 'ie weg") had ik ook al niet veel. Ik heb het dus na een tijdje zoeken opgegeven en ben teruggegaan naar de camping, een mooie wandeltocht rijker.

's Avond na de Bijbelstudie was er (net als alle andere jaren) de jaarlijkse BBQ (alhoewel het inmiddels uitgegroeid is tot meer dan een BBQ). En uiteraard is er, net als alle andere jaren, een verloting van de borduursels van 1 van de oudere broeders. Die man maakt elk jaar een soort van borduurwerk en deze worden dan verloot (lootjes kosten 50 cent). Ik was in een goede bui dus heb 's middags voor 6 euro aan lootjes gekocht (even rekenen, dat zijn 12 kansen op z'n prachtig borduursel). Het eten was achter de kiezen en iedereen zat op het puntje van zijn stoel (of bank)... de verloting ging beginnen. En deze keer was er zelfs helemaal vanuit Amerika een dominee overgevlogen (met z'n privé jet) om de verloting te doen. De stukken werden professioneel aangekondigd en de spanning was om te snijden... wie-o-wie zou er zo'n topstuk als eerste bemachtigen. Als eerste was er een afbeelding van een dolfijn te zien... het lot werd getrokken en... BINGO!!! Ik had als eerste een uitmuntend stukje kunst kunnen bemachtigen, trots als een pauw liep ik naar voren om het op te halen. Zou ik misschien nog meer stukken kunnen bemachtigen om m'n collectie compleet te krijgen? Nee, helaas, dit was het enige (maar wel het mooiste) wat ik kon bemachtigen.

Na een heerlijke nacht slapen was het alweer donderdag en aangezien het geocachen van de dag ervoor goed bevallen was besloot ik om nog 3 caches te gaan zoeken. Wel leek het me leuk om wat mensen mee te nemen en uiteindelijk is dat ook gelukt (1 persoon, meer niet). De eerste cache was al vrij snel gevonden, in een kuil (hoe kan het ook anders in Duitsland). De tweede cache duurde iets langer om te vinden. We zaten eerst op de verkeerde plek, maar toen zagen we een opvallend stapeltje stenen. In deze cache bleek ook een TravelBug (TB) te zitten. Dit is voorwerp met daaraan vast een munt of plaatje waar een code op staat. De bedoeling is dat het voorwerp van cache naar cache gaat om zo een eindbestemming te bereiken (of om bv. de hele wereld over te reizen). Ik heb besloten om deze TB mee te nemen naar Groningen en hem daar achter te laten. De derde en laatste cache was best moeilijk om te vinden. Het bevond zich (net als de eerste) midden in het bos en er waren letterlijk tientallen plekken waar 'ie kon liggen. Ook is de GPS onder een dik bladerendek niet zo nauwkeurig, dus is het vooral zoeken geblazen. Uiteindelijk hebben we ook deze cache gevonden en konden we met een mooie score van 3 v/d 3 terug naar de camping.

's Avonds zijn we (nadat ik uiteraard lekker gedoucht heb) naar de Mc. Donalds geweest om ons daar vol te proppen (ahum) met al dat lekkers. Onderweg deden m'n broertje en z'n vrouw ook een spelletje (wat ze blijkbaar vaker speelden). Het heet Twingo-meppen (of auto-meppen, 'k weet het niet meer zeker) en het gaat als volgt. Als je een Renault Twingo ziet staan of rijden dan mag je de ander een klap geven (niet te hard uiteraard). En als je Fiat Multipla (je weet wel, zo'n lelijk ding), dan mocht je vijf keer slaan. Sloeg je fout (bv. op een Ford Ka wat ik nog wel eens had), dan kreeg je een klap terug. Zoals je kan begrijpen werd er behoorlijk wat afgemept. In ieder geval hebben we lekker gegeten bij de Mc. Donalds voordat we weer terug gingen voor de avondstudie.

En toen was het vrijdag... de laatste dag van een weekje Wuppertal. M'n schoonzusje wou nog even shoppen maar haar man (m'n broertje dus) had daar totaal geen zin aan. Aangezien ik gebruik maakte van hun slaapgelegenheid (lees: de vouwwagen) heb ik haar maar meegenomen (ze durfde niet alleen door de bergen te rijden, vandaar dat er een stoere kerel mee moest). Nu vind ik winkelen niet zo erg, maar als ik in de kledingwinkel ook nog een broek moet gaan passen, dan krijg ook ik zo m'n bedenkingen. Maar ja, alles om de goede vrede te bewaren . Gelukkig waren we niet al te lang weg (maar 2 uurtjes, en da's kort voor een vrouw). Bleef er 's middag's nog mooi tijd over om een stukje te gaan fietsen. Ik had de hele week al medicijnen lopen slikken (tegen m'n opgezwollen achillespees) en het voelde goed. Dus heb ik m'n fiets gepakt en ben de Oberbergische Strasse naar beneden gegaan. Da's een straat van 2 km lang en zo'n 10% naar beneden, en dan wil de fiets wel gaan. Binnen no time zat ik op 40... 50 km/h. Ik moest af en toe stevig remmen om niet tegen de auto voor me op te knallen (auto's gaan niet zo snel naar beneden). Ik wou toch nog even kijken hoe hard ik nu precies kon en heb flink afstand genomen van de auto en op een recht stuk heb ik me even laten gaan... 66 km/h stond er op de teller. Wow... zo hard ben ik nog nooit gegaan. Ik vermoed dat als ik vrij baan had en de weg recht was, dat 80 km/h er wel in zat. Eenmaal beneden aangekomen heb ik toch nog even m'n remmen geïnspecteerd, want dit was namelijk de eerste keer dat ik zo'n dikke afdaling gedaan had. M'n remmen stonken niet, leken goed te functioneren en leken ook niet helemaal gloeiend heet te zijn. Maar helaas, een korte aanraking tussen m'n linker middelvinger en de remschijf achter (om te kijken of 'ie nu echt wel warm was) resulteerde in een witte vingertop. Ja, da's behoorlijk heet, maar gelukkig heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden (alleen een hele kleine blaar). Anyway, eenmaal beneden aangekomen moest ik ook weer omhoog. En aangezien ik geen zin had om het stuk van 10% om hoog te gaan, heb ik een route gekozen die wat om was, maar niet zo steil. Al met al toch lekker 9 km gefietst in ongeveer 30 minuten tijd.

's Avonds was het tijd voor mijn bijdrage van de week. Ik had namelijk beloofd om aan het einde van de week m'n broertje en m'n schoonzusje uit eten te nemen. Ik had namelijk de hele week bij hun geslapen en op hun kosten gegeten, dus was het mijn taak om een duit in het zakje te doen. We zijn naar beneden gereden en hebben een restaurant opgezocht. Na een paar toko's bekeken te hebben, zijn we uiteindelijk bij Bombay terechtgekomen. Een Indisch restaurant met hele lekkere maar ook pittige gerechten. Ik heb een gerecht met lamsvlees genomen en achter de titel van het gerecht stond "Scharf" (wat scherp betekend). En dat heb ik geweten, want het eten was heel erg lekker, maar o zo scherp. Nadien hebben we nog een toetje genomen (iets met mango er in). En toen het op was (en ik had betaald) zijn we teruggegaan voor de laatste Bijbelstudie van de week. Hierna heb ik nog even buiten gezeten en van de verschillende mensen afscheid genomen (omdat ik van plan was vroeg te vertrekken). En toen was het tijd om m'n bed op te zoeken, goed uitrusten want ik had nog 2 hele dagen fietsen voor de boeg.

De terugreis (dag 1)

Om 7:00 uur ging de wekker en ik heb m'n laatste spulletjes bij elkaar gepakt, brood gesmeerd, de tassen op m'n ligfiets gehangen, nog een paar handjes geschud en m'n waterzak gevuld en toen was het 8:20 uur toen ik vertrok... naar huis! En aangezien ik op de heenweg het laatste stuk veelal moest klimmen was het op de terugweg in het begin lekker dalen. Op sommige stukken ging ik dik 58 km/h (met bagage). De eerste 10 km heb ik ongeveer dezelfde route gevolgd als de heenweg, maar daarna ben ik richting het noorden vertrokken, op weg naar Apeldoorn waar ik zou overnachten.

De route die ik op de heenweg had was al mooi, maar de route op de terugweg ging ook langs heel mooie stukken. Zo was er bv. in een dal grote appel velden en kwam ik onder een super hoge brug door bij Mintard (Duitsland). Ook heb ik een groot deel van de Ruhr gevolgd en daar kwam ik zelfs een boord-acht roeiboot en een skiff tegen die daar aan het roeien waren.

Na een paar uur fietsen besloot ik dat het tijd was voor een eetpauze. Ik heb een leuk plekje opgezocht bij een tafel/bankje combinatie en daar zat toevallig ook een oude man. En zoals het oude mannetjes betaamd had hij grote verhalen over vroeger. Aangezien ik best moe was luisterde ik met een half oor, maar 't was mij m'n baasje wel. Maar om terug te komen op het eten, dat wou niet helemaal lukken. Vanaf het moment dat ik vertrok kreeg ik steeds meer last van een knoop in m'n maag. Tijdens de stop heb ik met moeite een boterham met pindakaas en hagelslag en een halve muslireep weg kunnen werken. En ik was eigenlijk nog maar het begonnen ('k vermoed dat ik ongeveer 25 a 30% van de route gehad had), dus dat beloofde niet veel goeds.

Tijdens het fietsen ging het steeds slechter met m'n maag. Ik ben af en toe even gestopt om 'op adem' te komen en op een gegeven moment zag ik zelfs een mooi strookje gras pal naast de weg in de schaduw liggen. 'k Ben gestopt, heb een shirt gepakt, dat opgerold en ben zo'n 20 a 30 minuten gaan liggen. Even bijkomen... Maar ik kon niet blijven liggen, ik moest verder (anders kwam ik nooit thuis). Dus ik heb alle moed weer verzameld en ben verder gegaan, maar echt happy was ik niet (zowel fysiek als geestelijk). En toen gebeurde het onvermijdelijke... ik voelde een soort van 'water' in m'n mond lopen en wist meteen hoe laat het was (15:15 uur precies). M'n maaginhoud kwam weer naar buiten via dezelfde weg als het ook naar binnen gekomen is. Het was geen prettig gezicht, maar het luchtte wel enorm op. En nadat ik bijgekomen was en mezelf gefatsoeneerd heb was het tijd om verder te gaan.

Op een gegeven moment kwam ik aan in Anhold waar ik er achter kwam dat m'n water op was. Bij de plaatselijke Chinees (waar ze trouwens prima Nederlands spraken, aangezien het vlak bij de grens ligt) heb ik m'n waterzak voor de helft bijgevuld. Ook heb ik gekeken hoe ver het nog was tot m'n eindbestemming. Ik had namelijk al 130 km gefietst dus volgens m'n schatting moest ik er nog zo'n 20. Niets bleek minder waar, want hemelsbreed was het nog zo'n 50 km, hmmm... da's niet zo fijn. Dus niet zeuren, maar fietsen.

Het duurde niet lang en ik was weer in m'n eigen vertrouwde kikkerlandje. De eerste grote stad die ik tegen kwam was Doetinchem, daar heb ik het gastgezin gebeld om door te geven dat ik a. in Nederland was en b. hoe laat ik ongeveer aan zou komen. Mijn eerste schatting (toen ik nog in Wuppertal was) was ongeveer 17:00 / 18:00 uur, maar dat moest ik toch wel bijstellen na alle dingen die de afgelopen dag gebeurt zijn. Gelukkig was het niet al te ver meer fietsen (ongeveer 2 uur), niets kon mij nog stoppen.

Behalve dan een grote rivier... ik was bij het veer Bronkhorst (over de IJssel) aangekomen. En op het bordje stond: "vaart tot 19:00 uur", ik keek op m'n klokje en daar stond op "18:45 uur". Aaarch... doorfietsen! Gelukkig heb ik het net gehaald, want anders moest ik een heel eind om fietsen en dat was wel het laatste waar ik zin aan had. Maar nadat ik deze (laatste) tegenslag gehad had was ik om 20:00 uur op de plek van bestemming aangekomen.

Ik kon geen boe of bah meer roepen, ik was helemaal uitgeput. Maar wat wil je ook als je de hele dag maar op 2 boterhammen, wat fruit en mueslirepen geleefd hebt (en dan maak ik het lijstje misschien nog wel mooier dan dat het was). Ik heb eerst m'n fiets neergezet, ben gaan zitten en de gastheer heeft me een groot glas koude cola neergezet. Die suikers moeten m'n 'mood' toch een beetje op kunnen fleuren. Maar ik was te moe, na 2 zinnen moest ik weer op adem komen. Maar gelukkig had de vrouw des huizes een goed idee: "wil je anders een Dextro'tje?"... nou, laten we dat maar eens proberen. En nadat ik een derde van het pakje naar binnen gewerkt had begon ik me al wat beter te voelen (wonderspul dat Dextro-Energy). Toen ik weer een beetje bij krachten was ben ik lekker in bad geweest ('k kwam er amper weer uit, maar okay) en daarna heb ik nog en klein bord pasta verorbert (met halve tegenzin, maar 'k had toch honger en moest eten). En daarna heb ik de gefietste route nog even laten zien aan de heer en dame van het huis. Ze waren zeer onder de indruk van m'n fietskunsten (anders ik wel). Maar ik wou het niet te laat maken, want morgen om 7:00 uur ging de wekker weer. Gelukkig was het bed waar ik op sliep heerlijk en het duurde dus niet lang voordat ik in dromenland belande.

De terugreis (dag 2)

Het was nog geen 7:00 uur, maar ik was al wakker (om 6:00 uur of zo werd het al licht). Toch nog maar even blijven liggen tot de wekker gaat. En toen 'ie ging ben ik naar beneden gegaan en heb getracht om wat brood te zoeken om een lunchpakketje te maken. De heer des huizes zou tegen die tijd er ook af gaan om me te helpen en me uit te zwaaien. 7:15 uur, maar nog niemand anders buiten mezelf die beneden stond, nou ja, behalve de poes (Gijs) dan. Die stond al voor het raam te mauwen en wou graag naar binnen. Uiteindelijk is alles goed gekomen en heb ik een paar broodjes, wat mueslirepen en genoeg water meegenomen. 'k Heb wederom de spullen op m'n ligfiets gelegd en ben vertrokken. Dit keer in de stromende regen, want in tegenstelling tot gisteren was het vandaag nat... heel erg nat.

Het zag er, qua weer, niet goed uit. De buienradar liet meer wolken dan Nederland zien dus het zou een fijn terugritje worden. Maar na 15 minuten had ik zoiets van: ach wat maakt dat beetje regen nu uit... 'k ben toch al nat. En met zo'n instelling kom je d'r wel. Het was trouwens niet de hele tijd regen, zo af en toe was het droog en scheen de zon zelfs een beetje.

Onderweg heb ik trouwens ook nog even bij een kennis in Meppel een theepauze gehouden. Net terwijl het droog begon te worden gaat deze meneer naar binnen. Okay, 'k kon wel even semi-droge kleren aantrekken (m'n tassen waren half doorweekt van de regen), want fietsen in natte kleren is lang niet zo erg als in een droge woonkamer zitten terwijl je en warm kopje thee drinkt (in je natte kleren). Na zo'n 45 minuten gezeten te hebben was het tijd om weer te vertrekken, en wat denk je... juist het was alweer begonnen met regenen. Maar het deerde me niet, ik was al zo ver gekomen en die laatste 70 a 80 km naar huis kon er ook nog wel bij. Het fietsen ging lekker (veel beter dan de dag ervoor) en zo af en toe zat ik gewoon op de 30 km/h.

De laatste grote pauze die ik gehouden heb was bij de gasvelden van Langelo. Ik heb daar m'n laatste Dextro'tjes gegeten, nog wat overtollig vocht er uit gelaten en nog een paar leuke kiekjes gemaakt (net als de rest van de week trouwens, maar daarvoor moet je maar even op de volgende pagina kijken). Toen ik weer wou vertrekken kwam ik er achter dat er iets miste. Niet iets waardoor m'n ligfiets in tweeën zou vallen, maar er miste toch iets. Van het achterwiel miste het dopje op het ventiel en het ringetje wat daarbij hoort. Ik heb geen idee hoe die losgekomen zijn, want als je fiets gaat het naar buiten en niet naar binnen. Misschien dat iemand het gele dopje zo mooi vond dat 'ie 'm meegenomen heeft. In ieder geval zit er ondertussen weer een nieuwe op.

En dat was het zo'n beetje... ik was om 16:05 uur thuis aangekomen, heb eerst een lekker groot glas cola naar binnengewerkt, heb m'n spullen gedropt / in de was, heb me prinsheerlijk gedoucht en ben op de bank neergeploft... eventjes liggen (als of ik dat nog niet genoeg gedaan had). Nog wat gegeten en heerlijk in m'n eigen bed geslapen.

Conclusie / foto's / video

Conclusie: als je in 10 dagen tijd 694 km fiets wordt je best wel moe, of krijg je ergens last van. Gelukkig had ik van m'n knieën praktisch geen last, maar van m'n achillespezen wel (en dat is voor mij de eerste keer). Een week later is het probleem eigenlijk al weer verholpen want ik heb er bijna geen last meer van.

Van de reis heb ik ook nog een aantal foto's en een videotje gemaakt en deze zijn hieronder dan ook te bewonderen.

• ‹ vorige
• 218 van 548
• volgende ›