Poging twee

Nadat we de vorige keer het verkeerde 'Witte Huis' op de foto hebben gezet zijn we gisteren voor de tweede en laatste keer naar Washington gegaan. Aangezien het 'bekijktempo' van dingen in een museum van Harry en mij verschillen hebben we besloten om elk onze eigen weg te gaan en rond vijf uur af te spreken voor het Witte Huis.

Als eerste ben ik naar het Departement of Treasury: Bureau of Engraving and Printing gegaan om te zien hoe papiergeld gemaakt wordt. Aangezien je geen foto's van het hele proces mag maken moeten jullie het doen met een foto van stapel(tje) van 1 miljoen dollar. De mevrouw die de rondleiding gaf was bijzonder enthousiast aan het vertellen hoe het hele proces werkte (niet dus). Valt me steeds vaker op dat het enthousiasme waarmee mededelingen et cetera gedaan worden laag is. Zo mompelt de bestuurder van de metro 9 van de 10 keer iets onverstaanbaars over het eerstvolgende station.

Na mijn bezoek aan de geldfabriek wou ik naar het National Aquarium. Maar waar alle entreeprijzen tot nu toe niet van toepassing waren (lees: gratis) moest je hier bijna 10 dollar betalen om binnen te komen. En, volgens de plattegrond, zag het er ook nog uit alsof je in een half uurtje alles wel bekeken zou kunnen hebben. Daar ga ik mijn geld dus niet aan uitgeven. Via het White House Visiting Center ben ik doorgelopen naar de zuidzijde van het Witte Huis om een foto te nemen. Er stonden wel een boel hekken tussen mij en het Witte Huis, maar de foto is gelukt.

Na een hotdog en een cola te hebben gegeten van een van de food carts ben ik naar het National Museum of American History gegaan. Daar begon net een een uur durende tour met highlights. De al wat oudere zwarte dame die de tour gaf was bijzonder enthousiast en liet ons verschillende dingen zien, zoals het uniform en de hoed van George Washington, een boom die door de kogelregen van de (ik geloof) Cival War omver is gemaaid, de Greenboro lunch counter student sit-in en nog veel meer. Bij de sit-in waren er vier zwarte studenten die in een lunch counter aan de bar gingen zitten en net zo lang hebben gewacht totdat ze bediend werden. Aangezien dit in 1960, ten tijde van de apartheid, werden ze niet bediend. Na een tijdje werden ze afgelost door andere studenten en dit hele fenomeen heeft zes maanden geduurd. Daarna werden de zwarten wel bediend in de lunch counters. Na de hightlighs ben ik zelf nog wat wezen neuzen tussen alle opstellingen en toen ik eventjes in het cafe zat om wat te eten kreeg ik van Harry een SMS dat hij naar het Witte Huis zou gaan.

Na nog wat foto's gemaakt te hebben bij het Witte Huis zijn Harry en ik richting Chinatown gegaan en hebben daar in een tentje geroerbakte spare ribs gehad. Ziet er wat raar uit misschien, maar het smaakte erg goed. Er werd niet gevraagd wat we wouden drinken, maar er werd gewoon warme thee en koud water neergezet. Het geheel hebben we afgesloten met een ijsje uit het naastgelegen pand.

Toen we op de camping kwamen zag ik dat de hele camping weer stroom had. Sinds de orkaan Irene, een paar dagen geleden, zaten er zo'n 200.000 huishoudens zonder stroom. Gelukkig hadden wij op de camping gedeeltelijk stroom en konden we toch onze spullen, zoals telefoons en laptops, opladen. De reservering voor de trein naar New York City en een hostel aldaar zijn ook gemaakt. Morgenochtend vroeg om 6:00 uur gaat de wekker en begint het volgende deel van mijn reis. Het (goedkope) hostel heb ik maar voor vier nachten kunnen boeken, voor de overige zes dagen moet ik nog even kijken wat ik doe. Misschien buiten de stad een camping opzoeken en wat dagen gaan wandelen of fietsen in de bergen of zo.

• ‹ vorige
• 441 van 548
• volgende ›