Twee medailles en een aandenken

Afgelopen zaterdag heb ik meegedaan met de Internationale Pinkster Roeiwedstrijden in Delfzijl. Een gezellige wedstrijd met een 'alles kan' mentaliteit. Zo zijn er diverse mix-velden waarbij mannen en vrouwen bij elkaar in dezelfde boot zitten. Normaliter niet zo gebruikelijk tijdens wedstrijden, maar in Delfzijl is dat allemaal geen probleem. Zo heb ik in de eerste heat met vier vrouwen (en uiteraard drie mannen) in de Mix8+ geroeid. Daarna nog even, voor het eerst, een 8+ gestuurd (had wel al mijn stuurdiploma hiervoor, maar het was er nog nooit van gekomen). Als laatste heb ik in de derde heat de ploeg die ik coach gestuurd. Helaas viel er in de tweede en de derde heat geen prijzen te verdelen bij de boten waar ik in zat, maar onze Mix8+ viel wel in de prijzen. En dat desondanks dat een aantal van de dames nog nooit in een boordboot hebben gezeten. De eerste plak is dus binnen.

De dag erna ben ik richting Witmarsum, een paar kilometer van Bolsward vandaan, gegaan om daar te overnachten voor 'De tocht der tochten', de fietselfstedentocht. En aangezien mijn velomobiel in een container richting Amerika zit moest ik de tocht op een andere fiets rijden. Dit is de roeifiets geworden. Na het wachten op het opengaan van de receptie heb ik m'n tentje opgezet en een uurtje later kwam Johan van B. uit Twente ook aangereden. Hij had nog een plekje op deze camping gevonden, waarvoor dank. En nadat we in het dorp bij het lokale cafe 'De Gekroonde Roskam' een bord spagetti gegeten hadden zijn we op de camping nog even aan het bingo'en geslagen. Na vijf rondes hield ik het wel voor gezien. Morgen moest er namelijk nog gefietst worden en de wekker stond op 5:45 uur.

Bij de start was het best druk en zo'n 20 minuten later dan gepland had ik eindelijk mijn eerste stempel. Kort daarna begond het te regenen (had het de afgelopen nacht ook al gedaan). Maar dat maakte mij niet zoveel uit. Gelukkig werd het naar mate de dag vorderde steeds minder. Even na 3 uur kregen we onze eerste verassing... een appel! Na heel wat uurtjes fietsen ging dit er wel in. Onderweg ben ik trouwens ook nog wat (bekende) mensen tegengekomen. Zo trof ik in Leeuwarden Jolanda D. en even later Gerold en Maartje O. op de ligfietstandem. Met die laatste twee ben ik nog een heel stuk meegefietst om vlak voor Bolsward op een camping met nog meer bekenden te pauzeren. Daar stonden een groepje ligfietsers op een camping en kreeg ik een kopje thee, een ei en zelfs nog wat pasta. En terwijl het tandemduo nog even bleef zitten vond ik het wel weer tijd om verder te gaan. Om vervolgens weer een bekende tegen te komen. Marjon van der K. met haar Quest stond langs de zijkant van de weg een praatje te maken met haar ouders. Ze was net van plan om weer verder te gaan. Gezellig... dan fiets ik een stukje mee. Alhoewel we het grootste gedeelte van de tocht te maken hadden met een stevige tegenwind gingen de laatste tientallen kilometers langs de dijk en terug richting Bolsward als een trein. Op een gegeven moment reed ik zelfs tegen de 40 km/u. Diverse wielrenners moesten dus meerdere malen de achterkant van mijn fiets aanschouwen.

Eenmaal terug in Bolsward aangekomen snel de laatste stempel en het velbegeerde kruisje in ontvangst genomen. Daar doe je het toch allemaal voor! Nou ja, ook omdat het een leuke happening is natuurlijk. Nog even snel een bord patat met een schnitzel gegeven om vervolgens terug te fietsen naar de camping. Tijd voor een goede dosis slaap. De dag erna moest er namelijk nog zo'n 75 kilometer naar huis gefiets worden. Johan zou met mij mee fietsen om vervolgens door te rijden naar de Ligfietsgarage Groningen. Gelukkig ging de wekker nu pas om half negen en konden we toch nog een beetje uitslapen.

Twee medailles zijn nu binnen... maar hoe zit dat nu met het aandenken? Ik was nog geen 7,5 kilometer onderweg toen ik bij het eerste de beste bochtje met gladde klinkers onderuit ging. Ik voelde eerst nog dat m'n voorwiel iets weggleed en dacht hem nog te kunnen houden, maar uiteindelijk ging ik toch nog, onder luid gejoel van de wielrenners achter mij, onderuit. Kort daarna viel persoon nummer twee en ik vroeg aan een van de verkeersregelaars of hij niet even in de bocht kon gaan staan om mensen te waarschuwen. Anyway... het resultaat was een mooie geschaafde elleboog en een paar beste krassen op m'n fiets. Die bij de snelspanner van m'n achterwiel en de remhendel vallen nog wel mee, maar de krassen aan de zijkant van m'n frame zijn minder fraai. De wonden op m'n elleboog genezen vanzelf wel, maar de krassen op m'n fiets niet. Gelukkig hebben de mensen van de EHBO mij een paar kilometer verderop goed geholpen.

Totaal is er in de drie dagen bijna 400 kilometer gefietst en dat merk je best wel. Gelukkig had ik niet veel last van mijn buikspieren, armen of benen. Alleen heb ik de pezen van mijn rechterarm waarschijnlijk iets overbelast. Het is namelijk rood en dik. En als ik goed luister dan hoor ik het ook kraken. Het heb hetzelfde eens gehad met mijn achillespezen en dat herstel duurde ook erg lang. Ik hoop dat het deze keer minder lang duurt.

Nog een laatste ding. Ik heb ook nog opnames gemaakt met mijn helmcamera, maar voordat dit gemonteerd is gaat het nog wel eventjes duren. Mijn computer is namelijk een beetje stuk.

• ‹ vorige
• 388 van 548
• volgende ›