Proefkonijn

Als eerste heb ik gisteren een leuke Bikkelmuts van rij2op5.nl gekregen. Op Twitter hadden ze namelijk een actie dat als je hun Twitteraccount volgde en een bericht retweet, dat je dan kans maakt op zo'n kekke muts. Nu ben ik zelf niet zo van dit soort acties, maar het promoten van naar je werk fietsen heeft toch zijn vruchten afgeworpen. Eind vorige week kreeg ik ook te horen dat ik een van de twee mutsen had gewonnen die ze dagelijks weggaven.

Na mijn werk kon ik gelijk de muts even uitproberen toen ik richting het GMW gebouw van de Rijksuniversiteit Groningen (RUG) fietste. Daar werd ik namelijk verwacht voor een psychologisch onderzoek met een rijsimulator. De vriend van een collega van mij zocht voor zijn studie proefkonijnen die een ritje wilden maken in een rijsimulator terwijl hun hersengolven, hartslag en oogbewegingen gemeten werden. En dat leek mij wel wat. Maar ja, voordat al die sensoren op je buik, schouder, gezicht en hoofd bevestigd waren waren we wel even verder. Zo'n sensor wordt met een plakker vastgeplakt en daarna wordt er met een naald gel in gespoten zodat het goed contact maakt met de huid. Daarna wordt er met een apparaat gemeten wat de weerstand is. Het gezicht was volgens de onderzoekers altijd een lastige plek om een zo laag mogelijke weerstand te krijgen (het liefste iets van 10 KΩ of minder). Maar blijkbaar was ik nogal een droog persoon want het bleef vaak op 20 KΩ steken. De buik en het hoofd zouden beter moeten gaan, maar dat viel ook tegen. De gewenste waarde bij het hoofd zou 5 KΩ moeten zijn, maar zat vaak rond de 20 KΩ. Nou, vooruit dan maar... we moeten het er maar mee doen.

Na een proefstukje om aan de simulator te wennen konden we beginnen. In totaal stonden er 16 ritjes van verschillende snelheid en moeilijkheidsgraad op het programma. Het scherm toonde telkens een streefwaarde en een actuele waarde van de hoeveelheid die je van links naar rechts slingerde. Het doel was om zo veel mogelijk onder de streefwaarde te blijven. Soms lukte dit en soms ging het verschikelijk mis. Na afloop van elk ritje moest je aangeven hoe moeilijk het was en wat de geschatte snelheid was.

Toen we klaar waren (zo'n dikke twee uur later) konden de sensoren eindelijk weer verwijderd worden. Hetgeen wat achter bleef was een lekkere opgedroogde hoop met gel. Gelukkig was dat met wat water en een beetje boenen wel te verwijderen. Wat er nu precies onderzocht werd kon ik niet ontfutselen, maar het was wel leuk om mee te doen.

• ‹ vorige
• 470 van 548
• volgende ›