Wuppertal 2009

Om 5:00 uur ging de wekker, maar ik had totaal geen zin om op te staan. Gelukkig kon ik mezelf wel uit bed slepen om 2 verdiepingen lager te gaan en brood te smeren etc. Toen ik de trap af moest deed m'n rechter achillespees: au... Hmmm, misschien had ik toch iets teveel gevraagd van m'n lichaam? Maar even voorzichtig doen.

Nadat ik brood gesmeerd had en een lunchpakketje gemaakt had heb ik de tassen weer aan m'n fiets gehangen. Klaar voor de volgende 150 km. Ik begon rustig, om m'n achillespees niet al te zwaar te belasten. Maar ik weet niet of jullie Nijmegen een beetje kennen... Nou, 't is daar best heuvelig en de moed begon me in de schoenen te zakken. Ik dacht: "Nee, en ik moet nog zo'n 150 km", maar gelukkig, toen ik eenmaal de stad uit was was het een stuk vlakker geworden en al snel zat ik over de grens waar ik m'n eerste (korte) pauze gehouden heb (mooi tijd voor een paar foto's). Ik heb nog nooit met de fiets in Duitsland gefietst en ik wist niet precies wat ik moest verwachten. Ook had ik geen idee hoe goed (of slecht) de Duitse fietsrouteplanner zou werken. Gelukkig werkte hij prima. Zo'n beetje alle wegen waar ik langs fietste hadden een fietspad. Buiten de bebouwde kom vaak een los fietspad naast de weg en binnen de bebouwde kom zat 'ie vast aan de stoep. Meestal koos ik (binnen de bebouwde kom) er voor om op de gewone weg te fietsen, simpelweg omdat het fietspad vaak bestond uit tegels. Blijkbaar fietsen de Duitsers niet zoveel. 'k Heb ze wel gezien hoor Duitse fietsers en meestal hebben ze ook een helm op (iig. meer dan in Nederland). Gelukkig waren de automobilisten in Duitsland erg vriendelijk. Ze wachtten vaak achter de fiets en als ze moesten inhalen dan ging dat met een ruime boog (anders dan bij ons, waar ze je op minder dan 1 meter passeren).

Halverwege de rit kwam ik, terwijl ik door het winkelcentrum reed, in een grote stad midden in het centrum een oude man in een rolstoel tegen. Hij gebaarde mij om te stoppen en zodra ik dat gedaan had begon hij gretig naar m'n fiets te kijken. Een wonder der techniek en hij wou van alles weten, leuk volk die Duitsers. De man was niet de enige want in een dorp verderop stond ik voor het stoplicht te wachten toen een voetganger me nieuwsgierig aankeek. Hij vroeg (uiteraard in het Duits) of dat wel lekker lag, met zo'n ding tussen je benen (wijzend op m'n zitje en m'n stuur). "Ja hoor, geen probleem" verzekerde ik de man. En toen ik in Wuppertal aankwam (m'n eindbestemming) kreeg ik nog meer aandacht. Mensen in bushokjes keken me na en er waren ook een paar kinderen achter in een stadsbus die naar me zwaaiden. En toen de bus stopte bij een halte, haalde ik deze in. Uiteraard zijn bussen vrij snel en hij haalde mij ook weer in. De kinderen zwaaiden weer en dit geheel herhaalde zich een paar keer.

Het laatste stuk omhoog naar m'n uiteindelijke bestemming was behoorlijk steil, sommige stukken waren 9% omhoog. Ik heb denk ik wel zo'n 30 min. moeten fietsen (met bagage) en dat ging niet snel... ongeveer 7 a 8 km/h, erg zwaar dus. Ook begon het 10 min. voordat ik aankwam nog eventjes flink te regenen, waardoor ik NOG meer drive kreeg om mezelf naar de eindstreep te trappen. Niets maakte meer uit, zelfs m'n zere achillespees en m'n knieën niet meer.

Eenmaal aangekomen was het kampeerterrein (lees: voetbalveld) al half bezaaid met mensen. M'n broertje en z'n vrouw waren er ook al dus ik kon vannacht heerlijk slapen. Maar voordat het zover was heb ik me eerst gedoucht, hebben we gegeten en was het tijd voor de eerste Bijbelstudie van de week. Het onderwerp van de hele week was: "...Alzo ook op de aarde".

• ‹ vorige
• 218 van 548
• volgende ›